نقد "رهائی بخش "

نقد رهائی بخش

هدف ازنقد چیست ؟ آیا تخریب وتخطئه است ؟ یا ستایش و صدآفرین گوئی است ؟ یا گشایش متن و ظرفیت های پنهان مانده و سپید خوانی آن است  وگسترش هستی متن ؟ کدام ؟ ذهن های رادیکال ، معمولا به یکی ازدو سویه ی بالا گرایش دارند . اما نقد "رهائی بخش " به عنوان بخش جدائی نا پذیر ازمتن "رهائی بخش " ، متعهد به اراده ی معطوف به کشف حقیقت دارد . لذا هرگزوارد عرصه قضاوت به شکل قطعیت نمیشود چون درجهان پسامدرن ِمعاصرِقضاوت جایگاهی معتبر ندارد . ورود به حوزه ی نقد اگر به منظورگشایش متن وفراروئی زوایای پیدا وپنهان متن به منظوریاآوری خواننده نباشد ، خواننده فهیم و فرهیخته وآرمانی انتظارستایش بی جا وتخریب مطلق را ندارد وآن را توهین به شعورخود تلقی نموده وآن را پس می زند . نقد " رهائی بخش " برای متن "رهائی بخش " نه جنبه ی سلبی دارد نه جنبه ی اثباتی . نقد " رهائی بخش " صرفا گرایش به گشایش متن دارد وکشف حقیقت . اراده ی معطوف به کشف حقیقت تصمیم گیرنده نیست بلکه گشایش دهنده است و می رود به سمت وسوئی تا ازمتن کشف حجاب کند . این کشف حجاب نیز برای تعین تکلیف و یا صدورحکم نیست بلکه همه ظرفیت های مثبت ومنفی ازقبیل زیباشناختی،ظرافت هنری و زبانی ، رهائی بخش ، دوری ازتعرض قومی ونژادی ومذهبی وجانبداری از وحدت ملی وتشخص فردیت وتکثر را پیش چشم خواننده می گشاید تا او با دریافت های خود از متن به نتیجه ی دلخواه خویش نائل آید ودر این راه ازهرگونه تحمیل وترفند برای مجاب کردن خواننده باید پرهیزشود زیرا اگرخواننده متوجه شود که نقد مقصدی غیرازکشف حقیقت دارد ازآنجا که ذهن اودرگیر دو مقوله ی متن و نقد است ، خواه ناخواه به ضمیرنقدِ تخریب ِکننده یا جانبدارانه پی برده واعتماد او به نقد سلب خواهد شد . کلام آخر ، باید به شعور خواننده احترام گذاشت وازقیم پنداری خواننده جداُ پرهیزکرد . زیرا نقد پایه های اخلاقی دارد وامروزهیچ خواننده ای متعارف ، فرهیحته وآرمانی با جهان معاصربی دیدگاه وموضع نیست و باید با این نیت به سوی نقد رفت که مخاطب من کم ترازمن نمیداند . به قول نظامی :

 درهرچیزی عیب وهنرهست /عیب مبین تا هنرآری به دست