یاداشتی کوتاه برای نمایش : "تقدیم به ایتالو کالوینو"

یاداشتی کوتاه برای نمایش : "تقدیم به ایتالو کالوینو" محل اجرا: سالن تناترمستقل تهران کاری از : منصور صلواتی کارگردان خوش فکر، منصورصلواتی بعد ازنمایشنامه "لابراتور" ، به ویژه با کمدی- تراژی" تقدیم به ایتالوکالوینو" ، می رود تا جهان هنری – تناتری ، منحصر به فرد خود را ، تکمیل کند . در جهان او ، با استفاده ازسه گانه ی هنری ، یعنی رقص(بالرین) ، موسیقی و شعر(دیالوگ های نزدیک به شعر) پیشنهاد هستی شناسی - هنری خود را به تماشاچی عرضه می کند بدون آنکه دراین پیشنهاد اصرارو وبه دنیای دوآلیسم تسلیم شود . این جهان ، جهان درد بی معنائی وحقیقت غایب را رقم می زند . غالب ومغلوب ، حاکم و محکوم ، عارف ، عامی ، مدرن و ضد مدرن درانتظارحقیقت غایب ، با درد بی معنائی درچنبره ی هستی در نیستی ، دست وپا می زنند تا ملال موجود را سامان دهند و بی نظمی را نظم مند سازند. به عبارتی دیگر، غالب ومغلوب ، اقلیت واکثریت ، درتحلیل نهائی به یکسان ازفقدان حقیقت امر، دررنج وغذاب هستند. به این دیالوگ ها توجه کنید : : نمی ترسی ؟ : مرگ همه جا هست : ترسیدی ؟ : نه زیاد : اشتیاقت برای مردن دوست دارم : زندگی بدون انتظار بی معناست : جزخودم هیچ کس نمی تونه منو درک کنه . : تودربند منی :یک روز درمورد تو هم صحبت می کنند . : کارخاصی نمی کردیم درمورد خرابی حرف می زدیم : می تواند اینطور روایت نشود . : بدون دلیل ادامه دهنده گانیم . : نمی شود قضاوت نکرد . مغلوب رودرروی غالب اورا به پوچی حقیقت وعدم تدوام او دلالت می کند و می گوید تونیز روزی مغلوب دیگری خواهی شد . غالب درصد انکاراست اما انگار، دربرزخ سخن مغلوب ، اظطراب اش گریبان غالب را می گیرد ولی تبانی تقدیرواسطوره ، کمدی – تراژدی سرنوشت آن دو را رقم می زند وباید آن دو تا آخرراه را ادامه دهند و گویا ازآن فرجام محتوم گریزی نیست . صحنه با شروعی آرام اما سرشاراز آشفتگی وبی کلام آغازمی شود . این آشفتگی بی اغراق و ساده ، تداعی گر، اکثریتی را نمایندگی می کند که نقطه مقابل مهمانی نا خوانده ی ملال است . بالرین با نمایش هنرمندانه ی مژگان حسین زاده با زبان هنر، شروع وپایان بازی بی کلام (مرد دست بردهان ) را تکمیل می کند . درپایان غالب و مغلوب ، دست بردهان ، آقا وخانم کاه ، خانم وآقای سختوب ، کلی ، ماز، ار، همه وهمه درغیبت حقیقت ، با دنیای متکثر و آزاردهنده ی درد بی معنانی ، درانتظارحقیقت اند . حقیقتی که گاه سوژه است گاه ابژه . گاه کمدی ست گاه تراژدی . شاید هم هیچ کدام . آقای صلواتی ، می شود ؟